Gdańska porcelana malowana ręcznie i wypalana w piecu ceramiczny. Można z niej bezpiecznie jeść i myć ją w zmywarce. Posiadamy badania dopuszczające ją do kontaktu z żywnością.
Nowoczesna porcelana tworzona ręcznie z pasją przy wykorzystaniu starych technik stosowanych przez lata przy zdobieniu miedzy innymi porcelany Opolskiej dostępnej w Cepelii na terenie całego kraju. Dzięki naszym wyrobom udekorujesz swój stół w unikatowe, ręcznie malowane filiżanki, kubki i talerze. Nasza porcelana z powodzeniem może służyć jako ozdoba kiedy powiesisz ręcznie malowane talerze na ścianie lub jako porcelana użytkowa z której będziesz pić co dzień poranną kawę. Świetnie sprawdza się też jako nietuzinkowy prezent w formie zestawu filiżanek do kawy lub ręcznie malowanego talerza na ścianę.
Antonio Gaudi zaklęty w meblach.
Budynki zaprojektowane przez hiszpańskiego architekta Antoniego Gaudiego są rozpoznawalne na całym świecie. Niewiele osób jednak wie, że Gaudi projektował także meble i elementy wystroju wnętrz. Podczas gdy jego wielkoskalowe konstrukcje – od Sagrada Família i Parku Güell po Casa Millà, Casa Battló i Casa Vicens – są dziełami, z których jest najbardziej znany. Kariera Gaudiego w projektowaniu mebli rozpoczęła się przed jego karierą architekta, wraz ze stworzeniem własnego stołu kreślarskiego z blatem, wyposażonego w okazałe boczne szuflady i wykończonego motywami zwierzęcymi i roślinnymi. Projekt stołu powstał w 1878 roku, zaraz po ukończenia szkoły architektonicznej w Barcelonie. W tym samym roku, przed otrzymaniem swojego pierwszego dużego zlecenia, Gaudi zaprojektował gablotę dla fabryki rękawiczek Comella na Światowe Targi w Paryżu. Ta wyjątkowa szklana gablota, wykończona inkrustowanym drewnem, pozwalała widzom na oglądanie zjadających się wewnątrz przedmiotów w 360 stopniach. Projekt zdobył srebrny medal Targów Światowych, a także zwrócił uwagę człowieka, który stał się pierwszym mecenasem Gaudiego, hiszpańskiego przedsiębiorcy o nazwisku Eusebi Güell.
Güell zlecił Gaudiemu zaprojektowanie mebli do Panteonu w Pałacu Sobrellano. Grupy ławek kościelnych z orzecha włoskiego, metalu i aksamitu, ukończonych w 1880 roku. Stanowią one jeden z najwcześniejszych przykładów charakterystycznej estetyki Gaudiego. Wraz z rozwojem kariery Gaudiego i rozkwitem jego relacji z Güellem, architekt zaczął tworzyć całe zestawy mebli dla wielu swoich budynków, a każdy projekt wykorzystywał podobne materiały i środki zdobienia, aby uosabiać skupienie i ducha całej struktury. Dla najbardziej ambitnej budowli w swojej karierze, Sagrada Família (którą Gaudi rozpoczął w 1889 roku i nadal jest w budowie), architekt stworzył mistrzowskie drewniane i żelazne ławki kościelne, przenośne drewniane ambony, kandelabry z kutego żelaza, świeczniki z drewna, miedzi i marmuru, mównice wykonane z drutu oraz różne lampy z miedzi, mosiądzu, alabastru i ciętego szkła. Gaudi zaprojektował również godne uwagi meble świeckie dla Palaua Güell. Wykorzystane zostały do wystroju jego imponującej rezydencji z 1888 roku, zbudowanej z materiałów, takich jak drewno, żelazo i kamień. Gaudi zharmonizował motywy budynku z meblami wykończonymi aksamitem, skórą i szkłem. W 1900 roku Gaudi ukończył całą grupę mebli dla Casa Calvet, począwszy od siedzeń – aksamitnych foteli i stołków, trzyosobowych sof i podwójnych ławek – po biurka, sosnowe regały na książki, dębowe stoły jadalne i mosiężne wieszaki na ubrania. Po ukończeniu Casa Calvet, Gaudi stał się tak uznanym projektantem mebli, że w 1902 roku zlecono mu dekorację Sali Arabskiej w barcelońskim Bar Torino. Połączył tam rzeźbione drewno z żelazną konstrukcją i delikatnym szkłem, tworząc jeden z najlepszych przykładów katalońskiej estetyki secesyjnej znanej jako „modernisme”. W 1906 roku Gaudi rozpoczął prace nad ostatnią prywatną rezydencją w swojej karierze, Casa Milà, modernistycznym budynkiem w centrum Barcelony, dla którego zaprojektował konstrukcję i zestaw uzupełniających akcesoriów inspirowanych stylem secesyjnym, takich jak niestandardowe mosiężne zaciski drzwiowe, pudełka, teczki i dębowe drzwi. Znaczna liczba projektów Gaudiego została utracona w latach 30. podczas hiszpańskiej wojny domowej. Te, które pozostały, są skarbami przechowywanymi głównie w muzeach w całej Hiszpanii, z niewielką lub żadną międzynarodową widocznością – niezwykłe nieszczęście, biorąc pod uwagę znaczenie stylistyczne i kunszt uchwycony w każdym elemencie.